De bofkont – Brigitta Stiefelhagen
“Een ik-vertrek roman met een zwart randje”
- Auteur: Brigitta Stiefelhagen
- Uitgever: Droomvallei Uitgeverij
- Nederlands
- Druk: 1
- 9789492844484
- april 2019
- Paperback
- 250 pagina’s
Hoe een gelukkig huwelijk kan veranderen in een naargeestige nachtmerrie
Via uitgeverij Droomvallei, mocht ik dit debuut van Brigitta Stiefelhagen lezen. Een lange flaptekst wekte mijn interesse. Brigitta schreef een autobiografische roman waarmee zij mensen wil waarschuwen.
Het verhaal is in de ik-vorm geschreven en vertelt het liefdesleven van Brigitta en Job. Zij leren elkaar kennen op wat oudere leeftijd in Nederland en besluiten te vertrekken naar Portugal.
Het begint allemaal heel romantisch, Job is de ideale man. Kookt, verzorgt en is lief, ook al heeft hij net als Brigitta ook een rugzakje, maar dat is logisch als je wat ouder bent, dan heb je vaak van alles al meegemaakt.
Het verhaal is opgedeeld in stukjes met iedere keer een ~`er tussen. Op een gegeven ogenblik had ik het idee dat ik een dagboek aan het lezen was. Enkele fragmenten sprongen van de hak op de tak en ik had het idee dat Brigitta echt alles wilde vertellen wat ze had meegemaakt. Er had wat mij betreft nog wel wat geschrapt kunnen worden.
Een vrouw die zelf in de psychiatrie werkt en zo wordt gemanipuleerd, kun je eigenlijk als buitenstaander niet begrijpen, zij zou toch de symptomen moeten herkennen! Maar ik heb het eerder gelezen, misschien zit je er te dicht op, om het objectief te kunnen beoordelen. Toch zijn de aanwijzingen, wanneer het stel nog in Nederland woont al te zien.
Het begint allemaal zo goed bij het ik-vertrek stel in Portugal, een leuk huisje en samen klussen. Heel langzaam komt de ware aard van Job naar boven en dat is ook waar Brigitta voor wil waarschuwen. Iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis is niet te helpen, omdat de persoon zelf het niet ziet. Een heftig verhaal. Het kwam op mij op verschillende fronten bekent voor, omdat ik dit in mijn kennissenkring heb meegemaakt. Volgens mij komt het vaker voor dan je denkt en daarom is dit verhaal goed om te lezen, misschien worden er ogen geopend. Maar vaak is het dan al te laat en vallen gezinnen uit elkaar.
Een paar dagen geleden trok ik de voordeur van ons huis in Portugal achter mijn man dicht, waar we anderhalf jaar eerder naartoe verhuisden, met de woorden: “Tot nooit meer ziens.” Op een maand na waren we drie jaar getrouwd. Daarvan voelde ik me de helft van de tijd echt gelukkig, de andere helft dacht ik in een nachtmerrie te zijn beland
De titel “De bofkont” wordt in het verhaal duidelijk, al had ik zelf een andere titel gekozen. Ik denk dat het goed is dat Brigitta haar verhaal op papier heeft gezet, ik denk dat dit ook een soort van therapie is geweest. Dank je wel Droomvallei voor het recensie exemplaar.
Lieve leesgroet Caroline
Mustreads or Not 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.