Een onzichtbaar leed zichtbaar maken
Daar staan we eind november, zij aan zij op het podium in het jungle-restaurant. Iedere auteur heeft een exemplaar van ‘Aangespoelde verhalen’ in zijn of haar handen. Om ons heen een stemmig groen decor van lianen en apen. Voor ons 175 uitbundig klappende mensen. Onze verhalenbundel is zojuist gelanceerd in het Ouwehands Dierenpark!
In de heetste zomerweek van dit jaar fietsten auteurs over Ameland om research te doen voor de verhalen uit de bundel. Zelf was ik vaak te vinden bij de betonnen trap naar het wad bij Buren. Ik zag het eb worden, het wad tevoorschijn en tot leven komen. Ik zag scholeksters hele strandkrabben naar binnen schrokken. Ik zag de typische ronde snavel van een paartje lepelaars door mijn verrekijker en genoot. Ik rook de bijzondere geur van het wad en vroeg me af hoe je dat kon omschrijven in een verhaal. Ik werd opgeschrikt door geritsel tussen de stenen en een kolonie mini-spinnetjes die over mijn aantekeningenboek en kleren liepen.
Het voelde als mijn plek. Een plekje om inspiratie op te doen. Een plekje om ’s ochtends en ’s avonds bij te komen van de groepsdynamiek en op te laden. Een plekje om mijn verhaalvorm te geven. Ik was met een verhaalidee naar Ameland gekomen, maar deze plek bracht daar al snel verandering in. Ik besloot op wad-excursie te gaan, om te ontdekken wat er verscholen lag.
Met mijn verhaal wil ik het onzichtbare leed van mensen met een onvervulde kinderwens zichtbaar maken. Hoe ik bij dit thema kwam? Naast schrijver ben ik ook schrijfcoach. Geïnspireerd door enthousiaste professionals ontwikkelde ik samen met rouwcoach Solange Boasman, acupuncturist voor vrouwen Manuela Werz en kinderwenscoach Brenda ten Have – Straatman schrijfworkshops voor vrouwen met een onvervulde kinderwens. Zodat zij in contact kunnen komen met lotgenoten, emoties van zich af kunnen schrijven en ervaringen mogen delen. Ik werd geraakt door hun verhalen en de onzichtbaarheid van hun leed. Daarom wilde ik over de emoties rondom een onvervulde kinderwens schrijven.
Zo kwam het dat ik op wad-excursie ging met de mindset van mijn personage. Plotseling zag ik overal nieuw leven – we startten nota bene bij een broedkolonie voor wadvogels -. Ik voelde hoe moeilijk die confrontatie is als je zelf dat nieuwe leven wilt voelen groeien. Op het eind van onze tocht vonden we twee huilers die naar Pieterburen overgebracht moesten worden. Het verhaal leek zichzelf te schrijven.
Leek, want tijdens de schrijfweek kwam er bijna geen woord uit mijn pen. De setting had veel impact op mij. Het blokkeerde mij en toch bleef het rotsvaste vertrouwen dat het eiland mij mijn verhaal had gebracht en dat ik eenmaal thuis het verhaal kon gaan opschrijven. Daarom fietste ik zo vaak ik kon naar de betonnen trap bij Buren. Ik schreef pagina’s vol met emoties van mezelf, emoties van mijn personage, het veranderen van het wad en symbolen die op mijn pad kwamen.
Een paar minuten na het uitgebreide applaus ben ik omgeven door familie, vrienden en onbekenden. Ik signeer tientallen bundels ‘Aangespoelde verhalen’ met mijn verhaal ‘Alleen’ erin. Dat zoveel meer is dan alleen mijn verhaal. Zonder de openheid van de vrouwen met een kinderwens die ik heb leren kennen en hun feedback, was ‘Alleen’ nooit tot stand gekomen.
Jij kunt mijn verhaal en veertien andere prachtige waddenverhalen ook lezen. Bestel hem bij Droomvallei Uitgeverij (https://www.droomvalleiuitgeverij.nl/product/aangespoelde-verhalen-een-nieuwe-waddenbundel/) of haal hem op bij je eigen (online) boekhandel. Wil je een persoonlijke boodschap van mij in je boek? Dat kan als je hem bestelt via mijn website of langskomt tijdens een schrijfkamer in Zwolle (meer informatie: https://www.mundusestliber.nl). Met jouw aankoop help je bovendien de aangespoelde huilers. Bij elke 50 verkochte boeken adopteren wij symbolisch een zeehondje bij Pieterburen. De twee gevonden huilers tijdens mijn wad-excursie zijn hersteld en zwemmen weer rond in zee.
Lieve groet Janine van de Raadt
Mustreads or Not 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.