Blauwe Bonen- Terrence Lauerhohn “Een thriller met een magnifieke plotwending” #blogtour #Caro

Blauwe Bonen – Terrence Lauerhohn

Een thriller met een magnifieke plotwending

• Auteur: Terrence Lauerhohn
• Uitgever: Ambilicious Llp

• Nederlands 
• Paperback 
• 9789492551818 
• Druk: 1 
• november 2019 
• 195 pagina’s

Samenvatting:

Aan mijn ontreddering
Men zegt over mij dat ik een monster onder mensen ben… Genade, het woord ken ik, de betekenis eveneens, en verschillende synoniemen. Daar houdt het op, voor mij is het verder een onbelangrijk woord. Ik ben doof voor de schreeuwers in mij. Zoek in mij, maar ik beloof u een
hopeloze speurtocht naar menselijkheid. Weeg mij en mijn loden hart zal u verpletteren. Verander mij, het zal uw laatste daad zijn. Ik heb mijn leven lief zoals het is, donker en eenzaam.
(De Crooner)

 

Mijn leesservaring:

Terrence Lauerhohn en ik hebben een soort haat liefdesverhouding met zijn boeken. Van Terrence heb ik al menig boek mogen recenseren. Zijn sciencefiction/horror zijn niet mijn genre. Toch pak ik iedere keer weer een boek op van Terrence, want zijn schrijfstijl trekt mij heel erg. Van zijn boek “Wegversperring” heb ik wel heel erg genoten door de goede dosering sciencefiction en horror.  Deze “Blauwe Bonen”, de nieuwste van Terrence is een thriller en dat past meer in mijn straatje, dus ik was heel erg benieuwd.

De cover vond ik mooi, een man in een zwart pak met een pistool in zijn hand op de rug, alleen de titel “Blauwe Bonen” geen idee wat dat met het verhaal te maken zou kunnen hebben. Ik was dus erg benieuwd of dat in het verhaal naar voren zou komen. Nu zijn er misschien lezers die denken, dat je dat niet weet!!

Het verhaal is in de ik-vorm geschreven vanuit het perspectief van de hoofdpersonage, De Crooner, een bijnaam naar het blijkt. Het verhaal begint meteen echt als een thriller en heel duidelijk is dat deze Crooner niet een normaal beroep heeft. De Crooner is een huurmoordenaar.

Hij is de pubertijd amper voorbij, ik nader een pensioengerechtigde leeftijd. Ik maak geen fouten. Daarom leef ik nog. Hij heeft één fout begaan, één heel verkeerde. Dus hij sterft jong. Dat ik regelmatig onschuldige mensen ombreng veroorzaakt geen greintje van een schuldgevoel. Wat er over mag zijn van mijn geweten zit diep in mijn duistere ziel weggeborgen. Op een plek waar ik het sprakeloos houd. Een schil, harder dan diamant, omhult het.

Wanneer De Crooner zelf wordt achtervolgd door een collega genaamd De prikker, een nog gruwelijker huur moordenaar dan hij zelf is, besluit De Crooner het heft in eigen hand te nemen. Zijn baas Stoltens wil van hem af en heeft De Prikker op hem afgestuurd. Er is maar één manier om zijn baas een hak te zetten en dat is via zijn geliefde dochter Merel. Hij ontvoerd haar. De Croner, een eenzaam mens, wordt door deze Merel recht in het hart getroffen. Heeft de Croner nooit wroeging, Merel laat hem voelen dat hij toch nog een hart heeft. Door met haar te praten en door naar haar te kijken brokkelt zijn schil een beetje af en moet hij alles op alles zetten om zijn geweten niet de overhand te laten krijgen en de harde huurmoordenaar die hij is, te laten blijven. Tijdens het lezen krijg je gewoon sympathie voor deze man, want waarom worden mensen zo hard. Bloedstollende achtervolgingen, waarbij blijkt dat Terrence zijn horror zeker niet aan de wilgen heeft gehangen en ongenode personages drijven De Croner steeds verder in het nauw. Met Merel als zijn gevangene probeert hij zijn baas te chanteren, maar deze Stoltens is niet voor niets “de baas”. Het is zeker geen verhaal voor mensen met tere zieltjes, want sommige passages zag ik letterlijk voor ogen en liepen de rillingen over mijn rug, maar dat gaf het verhaal juist een heerlijk thriller effect.

Deze keer heeft Terrence zich echt overtroffen wat betreft de zins opbouw en de diepzinnige verhaallijn.

Wij hebben ervaren, hoe het is om te lijden, hoe het is om dierbaren te verliezen, hoe het is om nooit dierbaren te hebben. Zoals in mijn geval. Waarderen oudere mensen een mensenleven meer dan jonge mensen dat doen? Wij wennen machteloos aan het idee van doodgaan, dat sterven voor iedereen onvermijdelijk is. Want de weg daarnaartoe wordt slechts korter tijdens het leven. Maakt deze wetenschap de oudere menselijker?

Twee maal heb ik het verhaal gelezen, de tweede keer om er achter te komen, wat ik over het hoofd gezien had. De plotwending verraste mij namelijk totaal. Nee zelfs na een tweede keer lezen had ik deze plotwending niet kunnen voorzien. Een geweldige ommezwaai in het verhaal.

Na het lezen, was ik nog steeds onwetend over blauwe bonen, de titel en heb hierbij Wikipedia geraadpleegd. Nu begrijp ik de titel van het boek in ieder geval en wat geleerd dus ook.

Spreekwoorden: (1914) Een blauwe boon,
d.w.z. een kogel, aldus genoemd naar de blauwe kleur van het lood. (Wikipedia)

En waarom had deze hoofdpersonage de bijnaam De Crooner, ook dit zocht ik op.

Een crooner  Het Engelse werkwoord to croon is terug te vinden in kreunen (kermen, klagen) dat in het middeleeuws-Nederlands bestond als cronen. (Wikipedia), denk hierbij aan de slachtoffers voor zij dood gingen, een zeer toepasselijke naam voor een huur moordenaar denk ik.

Terrence bedankt dat ik ook deze Blauwe Bonen mocht lezen, een mustread voor mensen die van thrillers en een beetje horror houden.

Lieve leesgroet Caroline

De volgende blogs doen ook mee met de blogtour rondom Blauwe Bonen.