VOX – Christina Dalcher “Terug naar de middeleeuwen of eigenlijk terug naar een tijd die nooit bestaan heeft is voor niemand een prettig idee lijkt mij.”

VOX – Christina Dalcher

“De gevolgen van ongehoorzaamheid en de machteloosheid worden eng invoelbaar door de accurate beschrijving van Jean’s belevingswereld.”

• Auteur: Christina Dalcher
• Uitgever: Boekerij
• Nederlandstalig
• Paperback
• 9789022588734
• oktober 2019
• 320 pagina’s

Achterflap

Je mag honderd woorden per dag spreken. Eén woord meer en je krijgt een stroomstoot van duizend volt. Welkom in het nieuwe Amerika.

Dr. Jean McClellan brengt haar tijd in stilte door. Ze heeft een teller om haar pols die elk woord bijhoudt dat ze spreekt. Ieder woord boven de honderd zorgt voor een krachtige stroomstoot. En dat is niet de enige maatregel die de nieuwe regering heeft opgelegd.

Sinds er een extreem conservatieve partij aan de macht is gekomen, zijn miljoenen vrouwen hun baan kwijtgeraakt. Hun bankrekeningen zijn bevroren, hun paspoorten ingetrokken. Meisjes leren niet langer lezen en schrijven. Wie zich niet aan de regels houdt, wordt weggevoerd naar een heropvoedingskamp en komt nooit meer terug.

Dan staan er ineens twee mannen op de stoep. Voordat Jean het zwijgen werd opgelegd, was ze een begenadigd wetenschapper en nu is haar kennis hard nodig. De mannen doen Jean een aanbod dat ze niet kan weigeren: ze mag weer ongelimiteerd praten. Maar tegen welke prijs?

Mijn leeservaring

Toen mij de kans werd geboden om het boek ‘VOX’ te lezen voor de leesclub van Thrillzone greep ik die met beide handen aan. Het debuut van Christina Dalcher was namelijk al op mijn wishlist terecht gekomen nadat ik het boek op diverse online plaatsen voorbij zag komen en ik op eigen onderzoek uit was gegaan om te ontdekken waarover het boek precies ging. Het verhaal intrigeerde mij gelijk doordat de vrouwen in dit boek gedwongen maar honderd woorden per dag mogen spreken. Ik vroeg mij af hoe dit zo ver gekomen was, waarom de vrouwen zich hierin lieten dwingen, wat de gevolgen zouden zijn en in hoeverre dit doorgetrokken zou worden. Ook was ik benieuwd naar hoe realistisch het gehele verhaal overkomt op mij als lezer. Genoeg dus om het boek te gaan lezen dacht ik zo.

Zoals ik al aangaf was vooral het concept van het verhaal wat mij aantrok. Hoe de uitvoering zou zijn in dit originele debuut viel nog te ontdekken voor mij. Toen ik begon met lezen merkte ik al snel dat ik de schrijfstijl en indeling in steeds korte hoofdstukken beide als prettig ervoer. De bewoording leest vlot, duidelijk en zonder aarzeling gemakkelijk door in het gehele verhaal. De indeling in kleine hoofdstukken van steeds maar een aantal pagina’s zorgt ervoor dat je gemakkelijk pauzes kan nemen tijdens het lezen en op een moment dat je maar even de tijd hebt toch weer een hoofdstuk verder kan lezen. Ik zie dat dus beide als een voordeel.

“Ik kan alleen maar denken aan wat Jackie als laatste tegen me zei: Bedenk wat je moet doen om je vrijheid te behouden.”

Vanuit het hoofdpersonage Jean lees je het verhaal grotendeels. Je leert haar kennen door haar gedachtes en de manier waarop zij handelt en werkt, probeert te vechten en haar wanhoop zo nu en dan voelbaar is. De andere personages die voorkomen in het verhaal leer je door haar gevoel over hen kennen en kleurt dus ook je mening over die andere personages. Het inlevingsvermogen van de schrijfster in deze situatie is duidelijk tastbaar en verwerkt in het geheel. Ook de gevolgen van ongehoorzaamheid en de machteloosheid worden eng invoelbaar door haar accurate beschrijving van Jean’s belevingswereld.

“Ik heb me vaak afgevraagd hoe kinderen zich tot monsters kunnen ontpoppen, hoe ze leren dat doden gerechtvaardigd is en onderdrukking dé manier, hoe de hele wereld binnen één enkele generatie kan veranderen en alles op zijn kop wordt gezet.”

Wat ik minder vind aan ‘VOX’ is dat het voor mijn gevoel richting het eind toe afgeraffeld is. Te vlug gaat en ik soms als lezer zijnde het hak/tak gevoel kreeg. Daarmee bedoel ik dat er bepaalde gebeurtenissen wat mij betreft verder uitgewerkt hadden mogen worden waardoor het gehele boek inhoudelijk sterker geworden zou zijn. Nu voelde het enigszins of het al een voorbereiding is op een eventueel filmscript. Wat overigens prima zou kunnen aangezien het volgens velen ook doet denken aan ‘The Handmaid’s Tale’ wat natuurlijk uitgebracht is als serie. Het plot past zeker wel goed bij het verhaal, de opbouw er naartoe is spannend en interessant maar de uitwerking daarna vind ik dus persoonlijk minder en wat kort door de bocht.

“In deze nieuwe, abnormale wereld is een verrassend aantal dingen hetzelfde gebleven. We eten, doen boodschappen, sturen onze kinderen naar school en we wippen. Alleen voor dat laatste gelden andere regels.”  

Het realisme gehalte in dit verhaal is aan de ene kant heel goed voor te stellen gezien onder andere de huidige president van Amerika en diens fratsen. Maar aan de andere kant wordt dit hopelijk nooit werkelijkheid. Want terug naar de middeleeuwen of eigenlijk terug naar een tijd die nooit bestaan heeft is voor niemand een prettig idee lijkt mij.

Wel vind ik het geheel absoluut debuut-waardig en ontzettend knap gevonden. Maar ik denk zelf dat de schrijfster nog veel meer in haar mars heeft wat betreft schrijfkunsten en dan met name de uitwerking van een volledig verhaal zonder het overhaast of afgeraffeld te laten voelen voor de lezers. Dit is uiteraard mijn mening en ik vermoed dat lang niet iedereen dit met mij eens is. Maar toch een voor mij belangrijk element dat ik hoop verbeterd te zien in een volgende titel van haar hand.

Lieve leesgroet, Elsa.

Dit boek is ook te lezen met het Kobo-plus abonnement! #thekobolife @Kobobooks.com