De Kooi – Marcel van de Ven “De Kooi leest alsof je in een permanente adrenaline-kick zit! “

Marcel van de Ven – De Kooi.

Spannende belevenissen van een undercoveragent binnen een uiterst geheime eenheid!

• Auteur: Marcel van de Ven
• Uitgever: AmboAnthos
• Nederlands 
• 1^e druk: augustus 2020
• 9789026351860
• Paperback 
• 256 pagina’s

Recensie

De start was in 2003: binnen de Nederlandse politie werd een zeer specialistisch team opgezet, een eenheid die zo geheim was dat er zelfs binnen het korps bijna niemand van op de hoogte was. Een Tactisch Team van de DSRT (Dienst Specialistische Recherche toepassingen). De selectie was intens zwaar, fysiek maar zeker ook mentaal! Daardoor kwam een groot percentage van de geselecteerden niet door de testen, haakten zelfs nog in het laatste stadium af! Elke mogelijke kandidaat voor deze eenheid moest over zijn eigen grenzen gejaagd worden. Alleen mensen die fysiek lang belast konden worden, over een enorme conditie beschikten, maar ook onder zware mentale druk niet zouden bezwijken, konden ze gebruiken! De selecte groep mensen die was uitgenodigd voor deze procedure, had geen idee waarvoor dit was. Het was in elk geval groots en geheim!  

Toen dit boek mij (online) onder ogen kwam trok de cover mijn aandacht: deze man ‘ken ik’ van Hunted! Een t.v. programma waar kandidaten uit handen van ‘de politie’ moeten zien te blijven, alsof het criminelen zijn. Zo kreeg je een beetje inzicht in de mogelijk verschillende opsporingsmethoden die er zoal zijn. Dit programma is vergeleken met de methoden van dit specialistische team, waarover in De Kooi geschreven wordt, kinderwerk!

Het mag dan lezen als een spannend verhaal, tegelijkertijd besef ik dat het grote offers heeft gevraagd van de leden van dit Tactische Team. Het leven bestond 24/7, gedurende 365 dagen per jaar uit werken, stand-by staan, in continue staat van “aan staan” Ze moesten blind op elkaar kunnen vertrouwen en deden dat ook. Ze waren beter getraind voor allerlei zaken dan wie dan ook. “Natuurlijk fouten maken is menselijk maar zoals de gevleugelde uitspraak van de baas is: mag de verloskundige de baby laten vallen?”  Dit zegt genoeg denk ik.

Hun werk was uiterst geheim, het hele politie korps wist van niets. Soms extra lastig, ze  mochten zelfs niet door politie collega’s gesnapt worden om hun cover niet kwijt te raken. Hun verhaal konden ze bij niemand kwijt, alleen bij directe collega’s die wisten wat er speelde. Zelfs familieleden en partners wisten het niet. Dat zoiets een heel speciale, en niet te breken, band schept tussen deze collega’s kan iedereen begrijpen. Dat dit leven nagenoeg onmogelijk is te combineren met een gezin thuis ook! Je kan alleen maar diep respect voelen voor deze mensen, die Nederland een stukje veiliger hebben gemaakt, maar ook voor hun gezinnen thuis, die echt ook offers hebben gebracht.

Terwijl ik dit boek dicht sla, zie ik een nieuwsbericht op t.v. waarbij ik de volgende tekst hoor: “Ze werden gepakt na een voor Nederland ongekende undercover operatie. Zes Islamitische mannen die bezig waren met het voorbereiden van een aanslag. Vandaag werden ze door de rechtbank van Rotterdam veroordeeld. Ze krijgen celstraffen die variëren van 10 tot 17 jaar. De inzet van undercover agenten was cruciaal in deze zaak. Eén van hen wist in de groep door te dringen. Na een ontmoeting met de undercovers in een vakantiehuisje in Weert werd de groep opgepakt. Daardoor is Nederland aan een bloedige aanslag ontsnapt..” dit soort berichten hoor ik nu toch met net even meer inzicht. #Mustread!!

Lieve leesgroet Carla Kooijman-van Bakel