Wodka en Ranja – Yvonne Sonke “Een verhaal waarbij je het niet droog houdt en helaas nog veel te vaak de waarheid. #Hetvergetenkind

Wodka en Ranja – Yvonne Sonke

“Een schrijnend verhaal waar nog veel te vaak de ogen voor worden gesloten. #Indrukwekkend”

• Auteur: Yvonne Sonke
• Uitgever: Ambilicious Llp
• Nederlands 
• Paperback 
• 9789493210431 
• Druk: 1 
• december 2020 
• 208 pagina’s

“Je bedoelt macaroni met Smack. Morgen zal mama dat maken, oke? Mama is nu een beetje ziek”

Wodka, Ria kan niet zonder en ondanks dat ze zwanger is en al twee jongen kinderen heeft rondlopen is de wodka haar beste vriend. Haar zoontje Menno komt ter wereld maar moet de eerste tijd in het ziekenhuis blijven, te klein en verslaafd geboren, ook de rodehond waar Ria in de eerste maanden van haar zwangerschap mee in aanraking is gekomen doet de kleine man geen goed. Jasmijn en Imke de twee jonge meisjes weten niet beter of mama heeft vaak hoofdpijn en is vaak een beetje ziek. Maar Jasmijn en Imke vinden hun mama heel lief en mama vindt de meiden ook heel lief. Wodka en Ranja vertelt de lezer het verhaal, wat helaas nog veel te vaak voorkomt en waar we het liefst de ogen voor sluiten!

“Mama is de liefste en beste mama van de wereld; zeg ik hardop tegen mezelf Ik ga haar nog meer helpen en goed op Imke passen en voor haar zorgen”

Hoe schrijnend kan het zijn, in Wodka en Ranja komt non-fictie erg dicht bij de werkelijkheid, Dit verhaal is iets wat helaas nog veel te vaak voorkomt, een verhaal waarbij je soms je gevoel even moet uitschakelen eer je verder leest. Gebeurt dit echt, ja helaas. Yvonne Sonke opent de ogen van de lezer, deze roman geeft een inkijkje in een gezin waarbij alcohol een groot probleem is. Yvonne Sonke legt met deze roman de vinger op de zere plek en weet de lezer te raken tot diep in het hart. Ondanks het schrijnende verhaal blijf je door de vlotte schrijfstijl door lezen, je leest het verhaal vanuit moeder Ria en ook de 6-jarige dochter Jasmijn komt aan het woord, in haar kinderlijke eenvoud laat zij de lezer toe in haar kijk op het leven en de dingen die zij mee maakt. Dit is aangrijpend en zal je niet onberoerd laten, persoonlijk voel ik ook enorm veel empathie voor de moeder, want ondanks alles proef je haar strijd, haar liefde voor de kinderen en weet je dat het bij haar vroeger ook mis is gegaan. Roeien met de riemen die je hebt…. Toch zal de lezer van alles voelen tijdens het lezen en ik moest het verhaal af en toe weg leggen om het even te verwerken, het idee dat dit achter de voordeur kan plaats vinden en waar nog veel te vaak de ogen voor wordt gesloten gaat pittig onder je huid zitten.

Respect, voor Sonke hoe zij dit verhaal weet over te brengen aan de lezer, het is haar debuut en ik zal het niet snel vergeten. De manier waarop zij het vanuit twee perspectieve aan de lezer beschrijft, verdient niet alleen respect maar getuigt ook van lef. Sonke vertelt je een verhaal dat je eigenlijk liever niet wilt weten, maar wat zeker meer aandacht verdient.

De helft van de opbrengst van dit boek gaat naar Het vergeten kind, alleen daarom al zou je dit boeken moeten aanschaffen, maar zeker ook omdat het een verhaal is dat onder de aandacht moet worden gebracht, we mogen onze ogen niet langer meer sluiten

Lieve Leesgroet Moon Kager