Overlevingslied – Paul Tremblay
“Vanaf het allereerste begin is mij compleet duidelijk welke kant alles opgaat en al gauw hoe het boek zal eindigen.”
Auteur(s) : Paul Tremblay
Uitgeverij : Luitingh-Sijthoff
ISBN : 9789024592562
Taal : Nederlands
Uitvoering : Paperback
Aantal pagina’s : 288
Verschijningsdatum : november 2020
Achterflap
Massachusetts wordt geteisterd door een verraderlijk virus met de symptomen van hondsdolheid en dat wordt verspreid door speeksel. Maar in tegenstelling tot hondsdolheid, heeft deze ongekende ziekte een angstaanjagend korte incubatietijd van een uur. Besmette patiënten worden knettergek en ervaren een drang om zoveel mogelijk andere mensen te bijten en infecteren, vooraleer hen een onvermijdelijke dood wacht. De ziekenhuizen zijn overvol, de hysterie is uitgebroken, mensen leven in quarantaine en een avondklok is ingesteld. En toch lijken de noodprotocollen van de regering te haperen. Dokter Ramola “Rams” Sherman, een zachtaardige kinderarts krijgt een hysterische oproep van haar hoogzwangere vriendin, Natalie. Natalie’s man is vermoord, nadat hij venijnig aangevallen werd door een besmette buur. In een poging haar man te redden, werd ook Nathalie gebeten. Zullen Nathalie en Rams de huiveringwekkende, en soms dodelijke uitdagingen op hun pad overwinnen en zullen ze het leven van Nathalie en haar ongeboren kind kunnen redden?
Mijn leeservaring
Het boek ‘Overlevingslied’ trok mijn aandacht vooral door de positieve quote van mijn grote held Stephen King op de cover. Daarnaast viel de omslag van het boek mij ook op door de vormgeving. Licht kleurgebruik met een paar donkere accenten. Een rustig geheel en enigszins kunstzinnig door de illustratie voorop. De schrijver, Paul Tremblay, is mij niet bekend ondanks dat dit niet zijn eerste titel is maar alweer zijn derde geloof ik. Dus wat zijn schrijfwerk betreft heb ik verder geen verwachtingen omtrent het inhoudelijke verhaal.
Dat ik geen hoge verwachtingen had ten opzichte van de schrijver door eerder gelezen werk is denk ik maar goed ook want helaas is het inhoudelijke verhaal mij tegengevallen. Vanaf het allereerste begin is mij compleet duidelijk welke kant alles opgaat en al gauw hoe het boek zal eindigen. Ik weet niet of dit nou komt omdat ik zo gigantisch veel lees en moeilijk te verrassen ben (wat overigens meerdere schrijvers wel degelijk lukt) of gewoon doordat de schrijver al heel veel weggeeft vanaf de allereerste hoofdstukken en er weinig te raden overblijft. Uiteraard volgt er wel een hele uitgebreide rit tot aan de laatste pagina met vele gebeurtenissen die de hoofdpersonages op hun weg belemmeren, maar die gebeurtenissen zijn ook telkens redelijk voorspelbaar. Dit haalde bij mij de lol van het lezen van dit verhaal er wel af.
“Ze glijden erlangs, en het tafereel lijkt al een herinnering, een herinnering die onbetrouwbaar is.”
De spanningsboog hoort aanwezig te zijn door de angstige zaken die de karakters mee gaan maken. Maar als je als lezer de uitkomst steeds al weet voordat het zover is, wordt de spanning wel geremd. Daarbij is de virus verspreiding, die overigens al luid en duidelijk op de achterflaptekst vermeld wordt, voor mij door de huidige dagelijkse wereldsituatie ook niet geheel prettig om te lezen ondanks dat dit een fictief verhaal is. Dat is gewoon mijn overgevoeligheid en grote talent voor imagineren.
“Na een gezamenlijke ingetogen lachbui rijden ze in stilte verder door deze nieuwe spookstad, waar de spoken reflecties zijn van wat was en projecties van wat er mogelijk nooit meer zal zijn.”
Laat ik nu niet het gehele verhaal neersabelen. De schrijfstijl leest qua bewoording vlot, probleemloos door en bevat zo hier en daar ook humoristische stukjes in bijvoorbeeld de dialogen tussen de personages of door beschrijvingen die in gedachte weer voor lachwekkende taferelen zorgen in mijn hoofd.
“Ramola onderstreepte haar repliek met een opgeheven glas en een opzettelijk vermetel: ‘Het leven vindt wel een manier.’”
Ook vind ik de hoofdpersonages Natalie & Ramola vriendelijk neergezet met degelijke, enigszins uitgebouwde, achtergronden. Waardoor ik hen in ieder geval wel gewoon mag, met ze meeleef en ze herkenbare karaktertrekjes hebben die ze dan weer realistischer maken voor mij als lezer.
Dus ja het is een beetje een tweedelige mening, enerzijds negatief en anderzijds positief. Maar wie weet denkt de volgende lezer er weer heel anders over en dat mag ook gewoon. Gelukkig zijn er genoeg andere boeken en is er voor ieders smaak wel wat te vinden.
Lieve leesgroet, Elsa.
Dit boek is ook te lezen en te beluisteren met het Kobo-plus abonnement! #thekobolife @Kobobooks.com
Mustreads or Not 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.